Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. . Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. . Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. Her şey böyle başladı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. . Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. . Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Onu aradıklarını anladığında paniklemişti.

Auschwitz Kampında Tüm İmkansızlıklara Meydan Okuyan Çiftin Aşk Hikayesi

Onu aradıklarını anladığında paniklemişti. Her şey böyle başladı. Biri ona göz kulak olmuş olmalı, diye düşündü. David'e göre Helen, onu görmek için sık sık gelip, orada olmak için bahaneler buluyordu. Bir subay David'in ayaklarının altındaki tahtayı tekmeledi. Yorgunluktan uyuya kalan David, yoklamayı kaçırmıştı. Strafkompanie ise acımasız işkence yöntemleriyle biliniyordu. Bakışmaları ve kısa sohbetleri sanki hiç durmamış gibi devam etti. O ve diğer işçiler, dezenfekte edilmiş giysileri öğlen saatlerine kadar asmışlardı. Belli ki bir süredir acı soğuğun altında bekliyorlardı. En az altı metre derinliğinde bir çukura düştü. Pazar günleri öğleden sonraki nüfus sayımı saat 1'de yapılıyordu. Helen Zipora Spitzer ve David Wisnia, Nazi Almanyası'nın en kötü şöhretli ölüm kampı olan Birkenau'da hayatta kaldıkları her anın son anları olabileceğini biliyorlardı. Solgun mahkûmlar hep beşerli gruplar halinde hazırda bekliyordu. Birileri onun uçurumun kenarında olduğunu, ağır işlerde bir gün daha dayanamayacağını biliyor olmalıydı. Cesaret, sebat ve biraz da şansla hayatta kaldılar. Mart 1943'te bir pazar öğleden sonrasında, David kaldığı sıcak yerde bir sarsıntıyla uyanmıştı. Helen'le birlikte olmak ona cesaret veriyordu. David ise açlıktan ölmüş bedenleri taşıması için zorlanmıştı. Bir gardiyan, David'i bir zamanlar içinden cesetler çıkardığı hendeğin yanından sürükleyerek geçirdi ve onu bir su birikintisinin önüne bıraktı. David, bu fırsatları kullanmayı öğrenmişti ve kendini sıcak bir yere atıverdi. Ama neredeyse beş aydır oradaydı. David, bu noktada dış görünüşün ne kadar önemli olduğunu anlamıştı. Auschwitz'te bu kadar uzun süre hayatta kalmak iyiye işaret olmalıydı. Kamptaki ölüm sayıları giderek artarken, Helen Naziler'e karşı koymak ve olmaması gereken yerlere gitmemek için yöntemler buluyordu. Sadece bir şey onu tam bir umutsuzluktan uzak tutuyordu: Eğer yeni gelen biri olsaydı, işinin biteceğini, oracıkta infaz edileceğini düşündü. Şarkı söylemeyi seven 16 yaşındaki Polonyalı bir Yahudi olan David ise 9 ay sonra geldi. Mahkumlar diğer mahkumlardan izole edildi. Bu da aşkın engel tanımaz gücünü gösteren bir apaçık kanıttı. Göze batmayacak şekilde küçük notlarla birbirlerine mesaj gönderiyorlardı ve zaman zaman da yolları kesişiyordu. En ağır suçları işlemiş ancak affedilmiş mahkumlar Strafkompanie'ye naklediliyordu. David, cezaevi koğuşundan kurtulduğu için daha da önemli hale geldiğini hissediyordu ve aslında bu durum azımsanacak bir başarı değildi. Helen toplama kampına vardığında görevi ağır taşları kaldırmaktı. Ceza bölgesinden asla canlı çıkamayacağından emindi. . . David esir alanlara şarkı söylerken Helen, kamp istatistiklerini içeren diyagramlar çizimi yapıyordu. Bir grup SS adamı seyirci olarak yanında duruyordu. Savaşın sona ermesiyle bu çift bir araya gelecek ve David, eşine savaş öncesi babasıyla opera ziyaretlerini anlatacaktı. . Birbirlerine not göndermeye de devam ettiler. Artık karanlık yıllar geride kalmış ve bundan sonra müziğe olan sevgilerini ve daha güzel zamanların anılarını paylaşacaklardı. Her ikisi de evlerini, ailelerini kaybetmişti ve şimdi sadece suçları Yahudi olmak olan bir yerde esaret altındaydılar. David, Auschwitz'ta rahatlıkla geziniyordu ve her şey hava koşullarıyla başladı. Kırmızı yanakları ise hala sağlıklı ve 'işe yarar' olduğunu gösteriyordu. David o anda kendisini öldüreceklerini düşündü ve depodan sorumlu komutanla yüzleşti. Helen, Auschwitz kadın kampında Naziler için istatistiksel grafikler oluşturan bir grafik tasarımcısıydı. Mahkûmları soğuğa karşı koruyacak az sayıda alan vardı. Birinin Helen'e onun hakkında bilgi verdiğinden emindi. Daha uzun ve yorucu saatler çalışarak el arabalarıyla çakıl taşıyor ve merkezi drenaj hendeğini kazıyorlardı. Artık sağlıklı görüntüsü kaybolmuştu, kilo ve güç kaybediyordu. Ve aslında David'in boynundaki ipin bağlanmadığı, David çukura düşünce anlaşıldı. David, hiçbir zaman bir kadınla böyle bir zamanda tür bir ilişki içinde olacağını düşünmemişti. Wisnia, kampa gizlice inşa edilen bir direkten tırmanarak kaçmayı başardı ve ardından Polonya'da yerel direniş gruplarına katıldı. Gardiyanlar ellerindeki coplarla toprak yollarda ilerliyor ve budaklı ağaçların altında komutlar yağdırıyordu. David, Helen'in onun peşinde olduğunu düşünerek kendini mutlu hissetti. Helen Spitzer, Auschwitz'de önemli bir pozisyonda olduğu için hayatta kalmayı başarmıştı. Grafik tasarımına ilgi duyan 23 yaşındaki Helen, Mart 1942'de Auschwitz kampına gönderilen ilk Yahudiler arasındaydı. Uzun bir sessizlikten sonra, nihayet ilk adımlar atılmaya başlanmıştı. Sadece 16 yaşında olmasına rağmen, hayatın ona öğrettikleriyle başa çıkmıştı. . Her ikisi de 'ayrıcalıklı mahkûm' statüsüne yükseldi, ekstra tayın ve daha güvenli işler yapmaya başladı. Polonya'nın soğuk rüzgârı ince giysilerin üzerinden esip geçerken ısınmak neredeyse imkansızdı. İşte bu, diye düşündü; bu iş böyle bitecek. Önemli biri haline geldiğini biliyordu ama bu kadar insan onun için duruyorsa, düşündüğünden daha önemli olmalıydı. Bir memur, ona ölümle tehdit ederken, David'in içinde bulunduğu çamur ve toprakla kaplı ortam, onun kabuslarını daha da korkunç hale getirdi. Bu, David'in içinde büyük bir heyecan uyandırdı. . David Wisnia ise Auschwitz'den kaçmayı başaran nadir kişilerdendi.